Nú er reynt að selja
Lífeyrissjóðunum hluta af Landsvirkjun.
Lífeyrissjóðirnir
verða að hafa allt sitt fé til að greiða lífeyri.
Allt sem Lífeyrissjóðirnir greiða
fyrir Landsvirkjun,
verða þeir að fá til baka plús
vexti.
Þá verður Landsvirkjun að hækka
verð á raforku,
til notenda utan stóriðju, til að
geta greitt Lífeyrissjóðunum.
Sala á raforku til stóriðju er
eitthvert hámark á hverjum tíma,
sem stóriðjan sættir sig við,
fasti.
Sala á raforku til stóriðju getur
hækkað eða lækkað,
og þá hagur annarra orkukaupenda
eftir því.
Ef Lífeyrissjóðirnir ætla að hækka
á stóriðjunni til að ná sínu,
þá lækkar að samaskapi hagur
annarra orkukaupenda.
Aðrir orkukaupendur hefðu fengið
lægra orkuverð,
ef ekki hefði þurft að greiða
lífeyrissjóðunum,
það sem þeir höfðu greitt til
Ríkisins.
Þarna ætlar Ríkið að láta íslenska orkukaupendur,
greiða skuldir alþjóða bankakerfisins,
sem alþjóða bankakerfið er búið að neyða upp á íslendinga.
Alþjóða bankakerfið er í dag að
neyða þjóðir Evrópu,
til að taka á sig skuldir
einkabankanna.
Allir bankarnir, þar á meðal
íslensku bankarnir,
voru og eru reknir samkvæmt reglum
alþjóða bankakerfisins.
Ef íslenskir stjórnmálamenn vilja
að lífeyrissjóðirnir fari í fjárfestingu á Íslandi,
þá geta þeir lánað í stóriðjuver,
og orkuver, á samkeppnishæfu verði.
Við eigum sjálfir að eiga
orkuverin.
Það er gott fyrir íslenskan
atvinnurekstur, og íslensk heimili,
að hafa aðgang að ódýrri orku.
Eg. 23.12.2011 jg